May 21, 2008

ang pag-pinid ng pintuan para sa pagsasaya

Naisulat ko ang susunod na sanaysay noong mga panahong nais ko nang kumawala. Aminado akong nalugmok ako sa putikan dahil sa mga bagay na nasa isip ko lamang - mga haka haka. Di ko man alam ang tunay na nangyari ngunit alam kong may basehan ako. Ito ang akong sanaysay...

Mas malungkot ang mga gabi pagkatapos kong malaman ang katotohanan. Hindi ko man masambit ang bawat salita na nais kong sabihin, ngunit alam ko ang nararamdaman ko sa loob ng puso ko ay ang pag-aalimpuyo ng mga bagay na DAPAT kong gawin laban sa mga GUSTO kong gawin. May mga bagay na dapat itago mo na lamang. May mga bagay din na kay hirap aminin. Ngunit sa kabila ng lahat, nasa puso ko pa rin ang pag-iimbot at kapalaluan. Alam kong mali ngunit ito ang laman ng aking damdamin.

Wika ni Christian Fabroada, “sweet revenge” ang dapat kong makamit. Isang bagay na alam akong gawin ngunit alam ko rin na mali. Nakakatuwang isipin na marami akong alam na gawin ngunit kakaunti lamang ang kaya ko sa mga ito. Ito ay maaaring sa kadahilanang hindi ko kinagisnan ang gumanti at may takot ako sa Diyos na may likha sa lahat ng bagay. Ang alam ko lang ngayon na pwede kong panindigan ay ang galit na namamayani sa loob ng puso ko at nais kong lumuha dahil sa nararamdaman kong ito.

Nakakalungkot isipin na ang pagiging tapat sa isang bagay ay magdadala pa sa iyo sa bingit ng kapahamakan. Nakakainis at nakakayamot. Ngunit wala akong magagawa. Napakalungkot ko. Wala akong maisip na bagay na makakapag-pasaya sa akin. Lugmok ako sa kalungkutan, nalalasap ko ang bawat sandali. Hanggang sa naalala ko ang isang pangyayari sa buhay ni Jesus nang maramdaman nya ang higit pang kalungkutan na nararamdaman ko ngayon. Sa isa sa mga huling araw ni Jesus ay tumungo siya sa isang lugar na kung tawagin ay Getsemane. Doon, hiniling niya na alisin ng Diyos Ama ang sarong na nakatalukbong sa kanya. Ngunit batid ni Jesus na ito ang nararapat niyang gawin para mailigtas ang sangkalupaan. Kaya sinundan ni Jesus ang kahilingan Niya ng salita na hanggang ngayon ay baluti ko sa lahat ng pag-subok ko sa buhay. “Thy will be done”.

--March, 2008

May 07, 2008

malungkot ngunit buo ang pag-asa

Naglalakad ako. Gumagalaw. Ngunit pakiramdam ko ako ay patay.
Nakakakita. Nakakapag-salita. Ngunit iba ang aking nararamdamang kapighatian.
Nakakarinig, nakaka-amoy. Ngunit ang pakiramdam ko ay pumapailanlang.
Nakakaramdam ng init at ng lamig. Ngunit pakiramdam ko ay manhid.
Nakakahawak. Nakakapansin. Ngunit pakiramdam ko ay wala akong ulo.

Napakasalimuot nitong buhay. Hindi natin matanto miski ang dapat nating maramdaman. Pag-susupil sa dapat maisabuhay. Pagmamabuti na maging manhid. Pagnanais na makapag-isip ngunit ayaw pakawalan ang pag-kakataon. Sa kabila nang lahat, pag-asa ay buo. May halo mang pag-aalinlangan, ngunit alam ang dapat maisapuso -- ang dapat nating maramdaman – ang dapat maging pag-asa para sa buhay na walang hanggan.

sa tuwinang nakadaram ako ng pag-iisa
tumatawag lang ako sa itaas
pakiramdam ko ay gumaganda


-- March 3, 2008

 
Design by Free WordPress Themes | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Best Buy Coupons