Naglalakad ako. Gumagalaw. Ngunit pakiramdam ko ako ay patay.
Nakakakita. Nakakapag-salita. Ngunit iba ang aking nararamdamang kapighatian.
Nakakarinig, nakaka-amoy. Ngunit ang pakiramdam ko ay pumapailanlang.
Nakakaramdam ng init at ng lamig. Ngunit pakiramdam ko ay manhid.
Nakakahawak. Nakakapansin. Ngunit pakiramdam ko ay wala akong ulo.
Napakasalimuot nitong buhay. Hindi natin matanto miski ang dapat nating maramdaman. Pag-susupil sa dapat maisabuhay. Pagmamabuti na maging manhid. Pagnanais na makapag-isip ngunit ayaw pakawalan ang pag-kakataon. Sa kabila nang lahat, pag-asa ay buo. May halo mang pag-aalinlangan, ngunit alam ang dapat maisapuso -- ang dapat nating maramdaman – ang dapat maging pag-asa para sa buhay na walang hanggan.
Nakakakita. Nakakapag-salita. Ngunit iba ang aking nararamdamang kapighatian.
Nakakarinig, nakaka-amoy. Ngunit ang pakiramdam ko ay pumapailanlang.
Nakakaramdam ng init at ng lamig. Ngunit pakiramdam ko ay manhid.
Nakakahawak. Nakakapansin. Ngunit pakiramdam ko ay wala akong ulo.
Napakasalimuot nitong buhay. Hindi natin matanto miski ang dapat nating maramdaman. Pag-susupil sa dapat maisabuhay. Pagmamabuti na maging manhid. Pagnanais na makapag-isip ngunit ayaw pakawalan ang pag-kakataon. Sa kabila nang lahat, pag-asa ay buo. May halo mang pag-aalinlangan, ngunit alam ang dapat maisapuso -- ang dapat nating maramdaman – ang dapat maging pag-asa para sa buhay na walang hanggan.
sa tuwinang nakadaram ako ng pag-iisa
tumatawag lang ako sa itaas
pakiramdam ko ay gumaganda
-- March 3, 2008
Posted in: courage,faith
0 comments:
Post a Comment