September 28, 2009

ngiti lang dapat

di ko maipaliwanag pero ang sarap pa rin mabuhay.

>> nakikita mo yung mga bagay na di mo pa naaninag nun.
>> napag-mamasdan mo yung magagandang dalaga na nasa kalye, naglalakad.
>> naaaninag mo araw na unti unting nilalamon ng makapal na ulap.
>> nararamdaman mo ang malakas na pagbayo ng hangin sa maselan mong mukha.
>> nasasalamin mo ang papalapit na tag-lamig dahil sa pag-bagsak ng mga dahon.

marami mang mga problema na kinahaharap pero binibigyan ka pa rin ng Diyos ng isang araw para mabuhay. para malaman na may pag-asa pa.

sa loob ng halos siyam na buwan ko na dito sa lupang pangako (para sa ilan), marami nang nangyari sa akin. marami drama! hahaha! pero marami din naman katuwaan. di pa tapos ang pag-lagi ko dito sa estados unidos. marami pang mangyayari, alam ko yun. masaya man o malungkot, kailangan ko lang malaman kung ano yung binibigay sa aking aral.

kaya ngiti lang dapat...

September 25, 2009

salamat

di ako fan ni yeng constantino...pero lately, i fell in love with her song >>

Kung ito man ang huling awiting aawitin
Nais kong malaman mong ika’y bahagi na ng buhay ko
At kung may huling sasabihin
Nais kong sambitin, nilagyan mo ng kulay ang mundo

Kasama kitang lumuha
Dahil sa‘yo ako’y may pag-asa

Ang awiting ito’y para sa‘yo
At kung maubos ang tinig, di magsisisi
Dahil iyong narinig mula sa labi ko
Salamat, salamat
Haaaa.. yeah yeaah

Sana’y iyong marinig, tibok ng damdamin
Ikaw ay mahalaga sa akin, ang awitin ko’y iyong dinggin
At kung marinig ang panalangin
Lagi kang naroroon, humihiling ng pagkakataon

Masabi ko sa’yo ng harapan
Kung gaano kita kailangan

Ang awiting ito’y para sa‘yo
At kung maubos ang tinig, di magsisisi
Dahil iyong narinig mula sa labi ko
Salamat, salamat
Haaaa.. yeah yeaah

Ito na ang pagkakataon
Walang masasayang na panahon
Mananatili ka sa puso ko kailanman
Para sa yo ako’y lalaban, ako’y lalaban

Ang awiting ito’y para sa‘yo
At kung maubos ang tinig, di magsisisi
Dahil iyong narinig mula sa labi ko
Salamat, salamat

September 24, 2009

urong sulong

ang bilis talaga minsan ng mga pangyayari. yung iba naman mas makupad pa sa pagong. pero kung ano man yan, ang importante ay alam mo kung saan ka pupunta.

ako? wwahh! di ko alam kung sasama ba ako sa isang lakad sa simbahan. actually, alam kong importante yun. kaso lang lagi naman akong naiiwan kung kasama ko sila. hahaha! sa totoo lang...di naman sila yung may kasalanan. marahil, ako na rin. sa mga nakaraang pagkakataon, sa tingin ko, ayos lang. kailangan mo talagang sumama. pero sa pagkakataon na ito, sa tingin ko kailangan ko namang mag-sabi ng "pass". pinayagan na akong mawala sa opisina kaso lang ako na ngayon ang problema. di ko na alam kung tama pa ba yung nararamdaman ko. hahaha!

urong sulong talaga ako, nasa puso ko kailangan kong pumunta. pero sa isip ko, parang sinasabi na wag na lang. sa tingin ko sa pagkakataon na ito, talo ako. hahaha!

September 20, 2009

ayyyiiiisssshhh

hell yes!

bakit ba kapag masaya ako nasasabi ko lahat? hahaha! yes. di ko pa rin maipaliwanag ang taglay kong kaligayahan. kaya nga nung tinanong ako nila (john, jay at rj) tungkol sa isang topic. nasabi ko ang lahat.

i dont want to ruin my indescribable happiness pero nasabi ko yung isa sa pinaka-gusto ko nang kalimutan pero di ko pa rin makalimutan part ng buhay bata ko. yup! tulad ito ng peklat ko sa tuhod at sa lulod, gusto ko man siyang tanggalin pero nandun na siya sa buhay ko.

i don't know how to say it pero it affects my behaviour. mahirap siguro kapag may mga ganun. mababaw marahil sa ilan kasi bata pa naman ako nung nangyari yun, pero di ko pa rin maialis sa isip ko.

forgiving is forgetting. i believe this pero in my case, i need to forget something so i can totally forgive.

ayyyiiiisssshhh!!!

i can't explain

i can't explain pero sobrang sarap ng pakiramdam ko for the past few days. it's like something is going to happen - parang mas masaya pa kapag nanalo ka sa lotto. well, i dont know how it feels like winning in a lotto kasi di ako tumataya. hehehe. pero ang saya lang feeling ko. sabi ko nga sa title ko - "i can't explain".

siguro dahil sa may mga nangyayari na di ko inaasahan pero in favor sa akin. hahaha! i still have no final words coming from the people involved pero malamang sa malamang, ganun na nga yun. i always dream of having things like this before. ooopppsss! its not a thing. its a feeling free from anxiety. hahaha!

to my readers, di ko pa pedeng i-reveal kasi wala pa ngang final words. kapag nagkaroon na saka ko sasabihin sa inyo lahat!

September 16, 2009

haircut...

hindi ko batid kung may dapat bang baguhin...

nag-pagupit ako ng buhok, few weeks ago. kinuhanan ko ang sarili ko ng litrato at nilagay ko as profile pic sa facebook ko. ito ang mga reaksyon ng mga tao...

P1: duds, mukhang receding hairline ah, epekto ba yan ng tate?...(babae na kaibigan ko)
P2: lapit na...(lapit nang makalbo)
P3: congratulations! palakpakan! (tugon sa comment ni P2)
P4: bwahahahaha! (tugon sa comment ni P2 at P3)
P5: mukhang nawawala na ahh....(completely ibang tao)
P6: maikli din pala yung pag-kakagupit sa iyo. (kaibigan ko)
A1: nice haircut! its cute! (kasama ko sa community sa franklin park)
A2: you look good with your haircut. (kasama ko pa rin sa community sa franklin park)
A3: its awesome.

yung P stands for Pinoy. yung A stands for Onaks.

kung makikita nyo, di lahat maganda ang naging comment ng mga pinoy sa bago kong gupit. pero yung mga onaks, puring puri yung buhok ko. kung ano man ang comment nila, wala akong paki-alam. sa tingin ko maganda yung gupit ko. yun yung alam ko.

kung nakakalbo man ako, sino ba yung di makakalbo? hello? una una lang yan! makakalbo din kayong mga nag-mamalinis jan. lol!

ngayon, may dapat bang baguhin? oo. ako guilty din ako dito. instead sa nakikita natin na may pangit sa isang tao, tingnan natin yung magandang punto ng pag-babago. di puro na lang masama yung lumalabas sa bibig natin. sisikapin ko yun. papanindigan ko habang kaya ko. dahil, naranasan ko din minsan ang maging "outcast" dahil sasabihan kang pangit. naranasan ko na itaboy ng mga kasama dahil sa di ako "pogi" sa tingin nila.

kung sino man sila, mamamatay din yung mga yun. kung mauuna man ako, wala akong paki-alam. ang importante. alam ko yung mali sa tama. di ko man magawa yung tama ngayon, at least may bukas pa para mabago ko yung ugali ko dahil alam ko yung mali.

*disclaimer - yung mga comments, depende yan sa tao di depende sa lahi. di ko nilalahat ang mga pinoy o inaaangat ang mga onaks. sa tingin ko lang kailangan ng pag-babago.

ngayon...

ang daming nangyari ngayon. masaya. malungkot. nakaka-aliw. pag-kawala.

masaya...nakaka-amoy ako ng kalayaan. hindi pa man opisyal na pinahahayag, ngunit nararamdaman ko na ang kalayaan. sa ngayon masaya ako, marahil dahil matagal ko nang hinihingi ang pag-babago ngunit ko ko matamo yung minimithi ko.

malungkot...sa kabila ng kaligayahang nadarama ko, may mga bagay na pilit pa ring bumabalik - sa ayaw mo mang o gusto. di ko mawari dahil wala na naman sa kanya yung problema - nasa akin na. pero kung paka-iisipin mo, siya yung nag-simula nun at hindi ako.

nakaka-aliw...makalipas ang isang linggo, narinig ko na naman ang boses ng mahal kong ina sa telepono. ang saya, dami nyang kwento tungkol sa bago kong pinsan, sa mga nangyayari sa bahay at buhay ng mga lagi nyang kasama. lalo kong hinahanap-hanap ang buhay Pinas, buti na lang pauwi na ako.

pag-kawala...maaga pa man para mag-paalam ngunit kailangan ko nang unti untiin ang sarili ko. lilisan ako tangay sa puso ko ang pag-mamahal na di ko ninais ngunit kusang lumapit at sumibol sa kaibuturan ng puso ko. ang pamilya ko dito sa franklin park ang isa sa pinaka-hahanap-hanapin ko kapag umuwi na ako...

September 14, 2009

coffee bean...

its been a lllooonnnggg time...

i spent almost 5 years working in makati. and with these wondrous (or should i say grueling) years, i fell in love with “The Coffee Bean and Tea Leaf”. for me its better than starbucks. better in terms of ice blended coffee. =) . no doubt that coffee bean in makati (near GT) is one of the most memorable places for me. this is where i give my angels a treat…




i will surely miss these girls (oooppss, two girls and one boy).

i miss coffee bean so much that’s why i was sssooo excited to see that there is a coffee bean just nearby the place of ate ann. ate ann is the older sister of john, it was in her place where we stayed for more than a week in LA. thanks to that LA trip, i rejuvenated my bond with said coffee shop.

sssooo happy when i got my ice blended green tea with whip. yay!

September 10, 2009

be careful

Be careful of what you wish for!

Naku! Lesson ko ngayon yan sa buhay ko! As in sa kalagayan ko ngayon, para sa akin yan! Bakit kasi kailangan minsan ang bilis dinggin ni Lord yung panalangin mo? Hehehe! Di ba pedeng mag-ROLLBACK TRANSACTION?

Anyways, as of today, wala pa talagang final decision. Kung ano man mangyari, God’s will yun eh. Kailangan ko lang ma-get over lahat ng mga reservations ko sa buhay buhay! What the ****! Of all times ko naiisip ito, bakit ngayon pang nasa L.A. ako. Makakapag-enjoy pa ba ako nito? God’s will yun. Kung ano man ang mang-yari, God’s will yun para tumibay pa ako sa mga susunod na araw!

September 08, 2009

disneyland...

nakarating na ako sa disneyland - part ito ng L.A. trip namin. grabe maganda talaga dun. yun lang masasabi ko...

sobrang nakaka-miss lang kasi...

a. tumingin ka sa kanan, kaliwa, harapan or likuran ay may pamilya! wwaahh! well, siguro ganun lang talaga kasi may times na kailangan mong pag-labanan ang nararamdaman mo. buti na lang, God is so great. he made me feel comfortable.

b. dami kong nakitang mag-ama. wwaahh! namiss ko bigla daddy ko. naalala ko nung ibinili ako ng daddy ko ng isang bag. yung usong bag nun. sabi nya, kahit ano daw kuhanin ko. wwaahhh! kaya naman kung mabibigay ko din luho ng mga taong mahal ko gagawin ko eh...

c. sobrang na-fascinate ako sa mga bata. daming mga batang sobrang saya! Sana maging masaya din ako tulad nila – walang iniisip, walang nag-hohold-back. yung tipong gusto mo lang maging masaya…

pero, in fairness, kahit mahirap gawin ay nagawa kong mag-enjoy at ma-fascinate na tulad ng mga bata…

September 05, 2009

nandito ako sa LA

nandito kami (with john and jay) ngayon sa L.A. medyo mainit pero mas ok na ito kaysa sa malamig na panahon sa chicago. mas gusto ko talaga ang mainit na panahon.

masaya ang first day, nakakainis lang yung trabaho pero ok na rin. di naman kasi kami papayagan mawala ng sabay sabay.

sana mag-patuloy yung magandang mood ko! ahahaha! lately kasi, sobra akong pre-occupied sa mga nangyayari sa opisina at sa mga nangyayari sa paligid.

 
Design by Free WordPress Themes | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | Best Buy Coupons